Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Ο Κόσμος μιας απλής μελωδίας.....


Μια γλυκιά μελωδία μπορεί να σε ταξιδέψει να σε κάνει να νιώθεις κάποιος άλλος , μπορεί να σε μαγέψει και να σε πλανεύσει.... Είναι σαν μια μάγισσα που προσπαθεί να σε επηρεάσει να σε κάνει να νιώθεις όπως νιώθει κι εκείνη.... Κλείνω τα μάτια.... Αφήνομαι στα γλυκά κύματα της μουσικής..... Χάνομαι στον βυθό..... Ταξιδεύω.... Η μαγεία κυριαρχεί στα όνειρά μου, το ακατόρθωτο και το λογικό έχουν λάβει τέλος στον κόσμο μου..... Εδώ όλα γίνονται! Ναι εδώ μπορώ να πετάξω, εδώ μπορώ να κολυμπήσω όσο θέλω, εδώ μπορώ να ερωτευτώ όποιον θέλω, να ξαναζήσω,να αγαπήσω, να κλάψω, να γελάσω!!! Μπορώ να γεύομαι το καθημερινό πρωινό, να γεύομαι την χαρά της φύσης αυτής της ασπροφορεμένης καλλονής και να την μοιραστώ μαζί της..... Εδώ τα λουλούδια ανθίζουν όχι με την ακτίνα ενός ήλιου.... Αλλά με το άκουσμα ενός γέλιου και μαραίνονται με τον πόνο κάποιου, ενώ φυτρώνουν με το δάκρυ και την αγάπη..... Εδώ κυριαρχούν νεράιδες..... Νεράιδες που κάθε σου ευχή την πραγματοποιούν..... Εδώ ζει ο κάθε πρίγκιπας που ονειρεύεσαι ανεβασμένος στο μαύρο άλογό του και περιμένοντας σε, εδώ υπάρχει το κουτί της αγάπης που μέσα του είναι τοποθετημένη η καρδιά μιας πληγωμένης γοργόνας η οποία είναι κρυμμένη βαθιά,βαθιά στην θάλασσα και όποιος τη αποκτήσει θα αγαπήσει αληθινά... Οι νότες της μελωδίας λιγοστεύουν. Ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι στην πραγματικότητα.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Για πρώτη φορά στην σκηνή...


Από μικρή μου άρεσε να συμμετέχω σε μικρά θεατρικά έργα.... Να αλλάζω χαρακτήρες.... Να μην είμαι η ίδια πάντα.... Να είμαι ένα άλλο άτομο ,να μπαίνω στο πετσί του ρόλου...... Να είμαι για μια ώρα διαφορετική , απλά να είμαι κάποιος άλλος.... Και τότε ξεχνάω τις έγνοιες μου και σκέφτομαι όπως σκέφτεται ο ήρωας... Πρώτη φορά που έπαιξα σε θέατρο ήταν πέρσι..... Όταν η τάξη μου έκανε μια εκδήλωση και θα την παρουσιάζαμε σε άλλα σχολεία.... Θα παίζαμε την Στέλλα Βιολάντη....Και καθώς πήρα τον ρόλο στα χέρια μου είχα μείνει άναυδη.... Είχα τον ρόλο της Στέλλας..... Είχα τον ρόλο της πρωταγωνίστριας... Έτριψα τα μάτια μου μήπως ονειρεύομαι ...... Όχι δεν ονειρευόμουν είχα τον ρόλο στα χέρια μου..... Ναι είχα τον ρόλο της Στέλλας......Δεν ήταν όνειρο αφού έφτασα στο σημείο να χαστουκίσω τον εαυτό μου....Ενθουσιάστηκα πολύ.... Γιατί το ήθελα πολύ ...... Πάρα πολύ.... Πιο πολύ όμως ενθουσιάστηκα όταν δέθηκα με τους γύρω μου.... Με όσους συμμετείχαν στο θεατρικό....Με τις καθηγήτριες μου που η ύπαρξή τους έχει παίξει σημαντικό ρόλο για την πορεία της ζωής μου.... Πράγματι αυτό είναι το καλό....Ότι από ένα θεατρικό μαθαίνεις την έννοια σέβομαι και συνεργάζομαι με τους γύρω μου..... Όταν ανέβηκα στην σκηνή εκείνο το απόγευμα έκλεισα τα μάτια και εκφράστηκα όσο μπορούσα..... Όλοι προσπαθήσαμε πάρα πολύ..... Και όταν το θέατρο τέλειωσε.... Κοίταζα δακρυσμένη τον κόσμο από κάτω......Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το χειροκρότημα... Τότε είχα καταλάβει πως η ζωή είναι γλυκιά όταν το σημαντικότερο όνειρό σου γίνετε πραγματικότητα.... Για πρώτη φορά βρισκόμουν ανεβασμένη στην σκηνή...

Όλες οι γκαντεμιές στα πόδια μου....


Αχ... Αχ αχ.... Δύσκολα να είσαι μαθήτρια!!... Τι έπαθα σήμερα? Λοιπόν θα σας πω.. Όλα ξεκίνησαν όταν ετοιμαζόμασταν να κάνουμε δοκιμαστικές.... Όλοι βγήκαμε έξω από το κτίριο σαν τα πρόβατα και τα κατσίκια και πανηγυρίζαμε που θα χάναμε μάθημα.... Καθώς εγώ κατέβαινα τις σκάλες του κτηρίου με μια φίλη μου.... Δεν ξέρω πως έγινε γλίστρησα και στραμπούλιξα το αριστερό μου πόδι... Σπαράζοντας στον πόνο ένας φίλος μου με πήρε αγκαλιά και με πήγε στην τάξη για να ξεκουραστώ λίγο.... Τώρα είμαι στο κρεβάτι και σας γράφω με ένα πόδι νταούλι και κλαίω την μοίρα μου.... Πονάει υπερβολικά....

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Το χαμόγελο της αλήθειας....


Έχω μάθει στην ζωή μου να κάνω όνειρα....Όνειρα για το μέλλον μου.... Όνειρα που δεν ξέρω αν ποτέ γίνουν πραγματικότητα... Υπήρξε ένα άτομο που μου έκοψε τα φτερά καθώς πετούσα ψηλά στον ουρανό... Εξαιτίας του είχα χάσει την κάθε στιγμή χαράς που περνούσα με την παρέα μου.... Εξαιτίας του είχα χάσει το χαμόγελό μου..... Εξαιτίας του όλα!!! Εύχομαι να μην τον γνώριζα ποτέ!!! Πονάω όταν βλέπω τους γύρω μου να περνάνε καλά κι εγώ να υποφέρω...Τους ζηλεύω που τους βλέπω να χαμογελούν... Τους ζηλεύω για αυτό το τόσο απλό πράγμα.... Για το γέλιο τους.... Μακάρι να είχα την δύναμη να χαμογελάσω κι εγώ.... Όχι....Όχι σαν αυτά που ρίχνω στην ώρα του μαθήματος,στην ώρα του σχολείου..... Εκείνα είναι ψεύτικα... Θέλω να χαμογελάσω αληθινά... Να το νιώσω.... Να ζήσω για άλλη μια φορά!!! Να γελάσω με ζωή , με αγάπη.... Δεν μπορώ όμως.... Ζω απλά σε έναν ψεύτικο κόσμο.... Σε αυτόν που θέλω να δείχνω στους γύρω μου.... Πολλές φορές όμως πρέπει....πρέπει.... να χαμογελάς ακόμα και αν δεν το νιώθεις.... Πρέπει....

(Ξέρω σας έχω πρήξει με αυτήν την μαυρίλα και αυτό το ψυχοπλάκωμα.... Απλά γράφω αυτά που νιώθω....)

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Κανείς....


Πολλές φορές σκέφτομαι.... (Μα καλά τι έχει η άλλη και όλα τα παιδιά την δέχονται στην παρέα τους?ε?).... Κάθομαι στο σκουριασμένο μου θρανίο και αναρωτιέμαι....Με πιάνει το παράπονο και τα μάτια μου δακρύζουν... Και ξαφνικά νιώθω ότι είμαι το μαύρο πρόβατο της τάξης.... Δεν λέω.... Τις φίλες μου τις έχω, καλά κορίτσια και ώριμα.... Αλλά θα ήθελα πολύ να τα είχα καλά με όλους... Γιατί να μην μπορεί να γίνετε αυτό??? Συνήθως με βλέπουν χαμογελαστή και με έχουν παρεξηγήσει.... Χαμογελώ για τους δικούς μου λόγους.... Χαμογελώ στο σχολείο.... Ενώ στο σπίτι βγάζω με κούραση την μάσκα με το χαμογελαστό πρόσωπο και ξαπλώνω απογοητευμένη στο κρεβάτι....Μερικές φορές εύχομαι να εξαφανιζόμουν... Έτσι απλά... Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και τόσο συ μαντικό πρόσωπο γιαυτό και κανείς δεν νοιάζεται με αυτά που μου λέει αν θα με προσβάλει... Κανείς.... Δυστυχώς κανείς.....

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Η Φιλία...


Αν κάποια μέρα η χαρά σου σε αφήσει και η μοναξιά βαθιά σε τυλίξει... Αν κάποια μέρα νιώσεις την ανάγκη να φωνάξεις μα η φωνή σου να μην μπορεί να βγει όσο και αν προσπαθείς.... Αν κάποια μέρα χρειαστείς κάποιον να σε ακούσει όταν νιώσεις ότι η καρδιά σου έγινε χίλια θρύψαλα εξαιτίας κάποιου, τοτε είμαι εδώ και για χάρη σου θα αφήσω τα πάντα έτσι απλά.... Για να σε δω να χαμογελάς και μετά πάλι θα φύγω...

Σάββατο 8 Μαρτίου 2008

Απλά είμαι εγώ


Πολλοί δεν με προσέχουν, με προσπερνούν χωρίς να νοιαστούν, χωρίς να τραβήξω το βλέμμα κανενός... Περπατώ με σκυφτό το κεφάλι και δεν δήνω λογαριασμό σε κανέναν.... Στην τάξη μπορεί να με δεις χαμογελαστή.... Μα δεν σημαίνει ότι είμαι.... Πίσω από αυτό το γλυκό χαμόγελο, κρύβεται η μεγαλύτερη θλίψη και ο μεγαλύτερος πόνος... Αν πιστεύεις μόνο σε αυτά που βλέπεις τότε είσαι για τα καλά γελασμένος... Ορισμένες φορές παραπονιέμαι για πράγματα που δεν μπορώ να τα έχω και αμέσως μετά αφού κάτσω και σκεφτώ, καταλαβαίνω ότι είμαι το πιο ευτυχισμένο κορίτσι, από την στιγμή που είμαι καλά εγώ και η οικογένειά μου, από την στιγμή που έχω τις φίλες και τους φίλους μου.... Τι να τα κάνεις λοιπόν τα υλικά αγαθά? Να τα βράσεις!!! Κανείς όμως δεν μπορεί να μου χαλάσει την διάθεση....Ότι και αν μου κάνει.... Χαμογελώ για να υπάρχω, υπάρχω για να ονειρεύομαι, ονειρεύομαι για ένα καλύτερο μέλλον...