Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Πόλεμος και Αγάπη.............





Ξύπνησα από τον μεγάλο μου εφιάλτη...... Δεν άντεχα άλλο να είμαι εγκλωβισμένη,φυλακισμένη στο σκοτεινό βασίλειό σου..... Ήμουν η πριγκίπησα του δάσους.... Είχα μάθει να ζώ στο φως και στην χαρά....
Ήξερα αυτήν την στιγμή ότι κάθεσαι στον θρόνο σου και κάνεις σκοτεινά όνειρα για τον γάμο μας..... Αλλά όχι.... Δεν σαγαπώ.... Έκανα λάθος πρίγκιπα μου..... Θα φύγω από εδώ επειδή το θέλω....
Κλυσμένη στην κρεβατοκάμαρά μου που την κρατούσε συντροφιά η νύχτα και τάστρα αποφάσισα να το σκάσω.... Φόρεσα τον μαύρο μου μανδύα και με τα μαλλιά χυτά στους ώμους... Πήδηξα με φόρα από το μπαλκόνι....
Έτρεχα σαν κυνηγημένη , δεν ήθελα τα μάτια σου να με συναντήσουν πουθενά..... Έφτανα στο τέλος του κήπου.... Το κάστρο έφεγγε από πίσω μου με το σύμβολο του θανάτου και του τρόμου..... Ο φόβος κυριάρχησε μέσα μου.... Κάθισε στον θρόνο της καρδιάς μου με ένα φανταχτερό, κρύο χαμόγελο..... Άραγε οι νύμφες του δάσους θα με σώσουν?
Οι στρατιώτες ήρθαν πανικόβλητοι και στον είπαν..... Χωρίς μηλιά πήρες το μαύρο σου άλογο και το καβαλήκεψες με ανδρεία ...... Εκείνο χλιμίντρισε και σηκώθηκε στα δύο.... Το ουρλιαχτό του έφτασε μέχρι τα αυτιά μου..... Με έψαχνες..... όχι..... Με έψαχνε.....
Έτρεχα στο σκοτεινό δάσος.... Η παρουσία σου κυριαρχούσε παντού.... Ένιωθα τα μάτια σου να με παρακολουθούν.... Παντού η φύση ήταν νεκρή.... Τίποτα ζωντανό.... Όλα πεθαμένα... Όλα μαραμένα και ξεραμένα.... Περιπλανώμενες ψυχές έκαμναν βόλτες ουρλιάζοντας, ανατριχίλα διαπερνούσε όλο μου το σώμα.... Πώς θα έφευγα από εδώ άρχοντά μου? Γιατί μου το έκανες αυτό?
Ξαφνικά σε ένιωσα.... Ναι πλησίαζες... Όχι δεν θα το έβαζα στα πόδια πρίγκιπά μου.... Θα πολεμούσα κι εγώ ανάλογα..... Εμφανίσθηκες με την υπέροχη μαύρη πανοπλία σου.... Η Φιλανδική ομορφιά σου, σου έδινε άλλον αέρα.... Τα πράσινα μάτια σου, η φύση όλη..... Τα γλυκά χείλη σου..... Τα καστανόξανθα μαλλιά σου.... Με μάγεψες όμως έπρεπε να αντισταθώ....
Με πλησίασες, κατέβηκες από το άλογό σου.... Τα μάτια σου τώρα έβγαζαν σπίθες.... Να γυρίσω πίσω ήθελες και με την βία.... Δεν δέχτηκα..... Το μαχαίρι σηκώθηκε αιφνιδιαστικά με σκοπό να πληγώσει τον ώμο μου.... όμως ένα φως με τύλιξε... Ήμουν η πριγκίπησα της Φύσης.... Το ξέχασες? Κι είχα κι εγώ την δική μου δύναμη.... Το φως με τύλιξε και παντού απλώθηκε η μέρα... Όπου και αν άγγιζα άνθη ευωδιαστά φύτρωναν.... Όλα ζωντάνευαν....Οι ιπόγκαποι τραγουδούσαν τον ύμνο της ζωής... Οι δράκοι κυριαρχούσαν και πάλι.... Οι γοργόνες απέκτησαν συναισθήματα και ομορφιά.... Οι νεράιδες μπορούσαν πάλι να ερωτευτούν.....
Οργίστηκες.... Από πίσω σου όμως εξακολουθούσαν να είναι όλα σκοτάδι.... Δύο κόσμοι αντιμέτωποι... Ο κόσμος του φωτός και του σκότους και ανάμεσά τους μια αγάπη και ένας έρωτας......Ποιος θα νικούσε? Είχες χάσει την δύναμη σου ..... Απογοητεύτηκες.... Μαύρα δάκρυα έσταζαν από τα μάτια σου..... Σε άρπαξα και σε φίλησα γλυκά και τότε.... Τότε όλα χάθηκαν..... Το κάστρο σου απέκτησε πάλι φως... Η μέρα απλώθηκε και στην δική σου μεριά.... Όλα ήταν ζωντανά και ευτυχισμένα γύρω μας..... Η καυτή καρδιά σου από έρωτα έλιωσε τον πάγο που την εμπόδιζε να αγαπήσει και τότε γίναμε πάλι ένα.... Ναι εσύ βασιλιά του σκότους... Τα παράτησες όλα.... Μόνο για μένα.... Γιατί εσύ με αγάπησες....