Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Οι σημερινοί πρίγκιπες....


Όλες ονειρευόμαστε τον πρίγκιπα των ονείρων μας......Με ένα μαξιλάρι αγκαλιά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι αν κάποτε τον βρω κ εγώ.....Όλοι έρχονται σου λένε σ' αγαπώ και απλά το λένε ......Μετα....Μετά φεύγουν......Όλοι απλά κοιτούν να περνούν καλά...Όμως υπάρχουν εξαιρέσεις.... Πολλοί πρίγκιπες κυκλοφορούν....Ζουν ανάμεσά μας....Είναι ευγενικοί και ευαίσθητοι.... Παλεύουν για την αγάπη....Έχουν θάρρος να σου πουν την μαγική λέξη (σ'αγαπώ) και την λένε με όλη τους την σημασία....Και μαζί το νιώθουν και εσύ τους πιστεύεις....Δεν τραβούν την προσοχή κανενός..Πολλές φορές τους βλέπεις μόνους να κάθονται σε απόμερα παγκάκια να σκέφτονται με κατεβασμένο το κεφάλι και με ένα καταθλιπτικό βλέμμα να κοιτούν την ψυχή όλων....Άλλοι πρίγκιπες χάνονται έτσι ξαφνικά επειδή καταλαβαίνουν ότι κανείς σήμερα δεν θα τους προσέξει και έτσι αλλάζουν εαυτό..Χάνεται ο θησαυρός που κρύβεται μέσα τους.....
Ζουν ανάμεσα μας.....Παλεύουν για την αγάπη.....Πιστεύουν στον κεραυνοβόλο έρωτα....Και όταν βρουν την δικιά τους πριγκίπισσα απλά είναι ο φύλακας άγγελός της και αυτή ας τον αγνοεί...

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Όλα γύρω μου ευτυχισμένα....


Πατώ τα πλήκτρα του υπολογιστή κ ταυτόχρονα χαμογελώ....Είμαι τόσο διαφορετική αυτό τον καιρό....Είμαι γεμάτη συναισθήματα κ δεν μπορώ να με καταλάβω....Κοιτάζομαι στον καθρέφτη κ από τότε που έβλεπα ένα τέρας όπως το αποκαλούσα, βλέπω μια γλυκιά κοπέλα να χαμογελά πραγματικά και να ανθίζουν όλα γύρω της...Είμαι ευτυχισμένη με όλα....Που υπάρχω, που είμαι καλά...Που ζώ την κάθε στιγμή....Που έστω υπάρχει κάποιος που με σκέφτεται....Πραγματικά έχω βγάλει την μάσκα.....Χαμογελώ πραγματικά κ το νιώθω....
Συναισθήματα αναμειγμένα μέσα μου με λίγη ζάχαρη κ μέλι....δίνουν την καλύτερη γεύση και αίσθηση.....Ποιος άραγε να φταίει για όλα αυτά?....Ποιος άραγε να φταίει που με έκανε να χαμογελώ πραγματικά....Που με έκανε όμορφη, που με έκανε να τα έχω καλά με τον εαυτό μου κ να μην τσακώνομαι με τον εαυτό μου......Ούτε εγώ ξέρω....Απλά τον ευχαριστώ.....

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Αγάπη και Φροντίδα


Όλα χρειάζοντε αγάπη και φροντίδα.....Όλα έχουν ψυχή....Ακόμα και τα πιο απλά....

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Γιατί?........


Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις πως η μέρα δεν ξημερώνει για μας του δυο??? Ποτέ δεν ξημέρωνε αγάπη μου.... Ποτέ.....Τα άστρα μόνο μας πρόσφεραν το γλυκό φως της νύχτας και αυτό... Όλα τέλειωσαν....
Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως τα άνθη δεν θα χορέψουν για εμάς με την πνοή του ανέμου ε? Γιατι? Χορεύουν για άλλους.... Όχι για εμάς..... Για άλλους που αγαπιούνται πραγματικά.....
Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως ο ήλιος δεν πρόκειται να μας χαμογελάσει?..... Μας χαμογέλασε το φεγγάρι.... Ο ήλιος δεν μας δεχετε αγάπη μου.... Δεν μας θέλει..... Του θυμίζουμε παλιές δυσάρεστες στιγμές.....
Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως η βροχή δεν πρόκειται να μας ξαναλούσει αγκαλιασμένους? Η βροχή ξέρει πως στην καρδιά μας κυριαρχεί η καταιγίδα..... Το ψέμα, η αβεβαιότητα...Δεν θέλει να τα κάνει χειρότερα...
Γιατί δεν καταλαβαίνεις πως η νεράιδες δεν θα ξανάρθουν να μας ευχηθούν??? Ξέρουν αγάπη μου πως στην ζωή μας κυριαρχούν τα παραμύθια..... Τα όνειρα που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθούν.....
Ο θεός γελά μαζί μας.... Γελά με τα καμώματά μας γνωρίζοντας την αλήθεια άγγελε μου..... Δεν μαγαπάς κατάλαβε το..... Το ξέρω.... Κάθε νύχτα που μου το λες...... Τα αστέρια πέφτουν σιγά σιγά.... Ο γλυκός άνεμος πλέκει τα μαλλιά μου.... Τα χείλι μου ανθίζουν, οι κοραλλένιοι βυθοί των ματιών μου αναστατώνονται..το κύμα χτυπά τους βράχους των χειλιών μου και δίνουν μια αλμυρή γεύση και η καρδιά μου καίει..... καίει όπως καίγεται η δική σου καρδιά.......Γιατί, γιατί θέλεις να σου λέω κι εγώ πως σαγαπώ?..... Για να νιώθεις ικανοποίηση άγγελε μου?..... Αν είναι έτσι σ' αγαπώ..... Και τότε όλα χάθηκαν με ένα σου χαμόγελο....... Ναι, σ' αγαπώ.....

Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Πόλεμος και Αγάπη.............





Ξύπνησα από τον μεγάλο μου εφιάλτη...... Δεν άντεχα άλλο να είμαι εγκλωβισμένη,φυλακισμένη στο σκοτεινό βασίλειό σου..... Ήμουν η πριγκίπησα του δάσους.... Είχα μάθει να ζώ στο φως και στην χαρά....
Ήξερα αυτήν την στιγμή ότι κάθεσαι στον θρόνο σου και κάνεις σκοτεινά όνειρα για τον γάμο μας..... Αλλά όχι.... Δεν σαγαπώ.... Έκανα λάθος πρίγκιπα μου..... Θα φύγω από εδώ επειδή το θέλω....
Κλυσμένη στην κρεβατοκάμαρά μου που την κρατούσε συντροφιά η νύχτα και τάστρα αποφάσισα να το σκάσω.... Φόρεσα τον μαύρο μου μανδύα και με τα μαλλιά χυτά στους ώμους... Πήδηξα με φόρα από το μπαλκόνι....
Έτρεχα σαν κυνηγημένη , δεν ήθελα τα μάτια σου να με συναντήσουν πουθενά..... Έφτανα στο τέλος του κήπου.... Το κάστρο έφεγγε από πίσω μου με το σύμβολο του θανάτου και του τρόμου..... Ο φόβος κυριάρχησε μέσα μου.... Κάθισε στον θρόνο της καρδιάς μου με ένα φανταχτερό, κρύο χαμόγελο..... Άραγε οι νύμφες του δάσους θα με σώσουν?
Οι στρατιώτες ήρθαν πανικόβλητοι και στον είπαν..... Χωρίς μηλιά πήρες το μαύρο σου άλογο και το καβαλήκεψες με ανδρεία ...... Εκείνο χλιμίντρισε και σηκώθηκε στα δύο.... Το ουρλιαχτό του έφτασε μέχρι τα αυτιά μου..... Με έψαχνες..... όχι..... Με έψαχνε.....
Έτρεχα στο σκοτεινό δάσος.... Η παρουσία σου κυριαρχούσε παντού.... Ένιωθα τα μάτια σου να με παρακολουθούν.... Παντού η φύση ήταν νεκρή.... Τίποτα ζωντανό.... Όλα πεθαμένα... Όλα μαραμένα και ξεραμένα.... Περιπλανώμενες ψυχές έκαμναν βόλτες ουρλιάζοντας, ανατριχίλα διαπερνούσε όλο μου το σώμα.... Πώς θα έφευγα από εδώ άρχοντά μου? Γιατί μου το έκανες αυτό?
Ξαφνικά σε ένιωσα.... Ναι πλησίαζες... Όχι δεν θα το έβαζα στα πόδια πρίγκιπά μου.... Θα πολεμούσα κι εγώ ανάλογα..... Εμφανίσθηκες με την υπέροχη μαύρη πανοπλία σου.... Η Φιλανδική ομορφιά σου, σου έδινε άλλον αέρα.... Τα πράσινα μάτια σου, η φύση όλη..... Τα γλυκά χείλη σου..... Τα καστανόξανθα μαλλιά σου.... Με μάγεψες όμως έπρεπε να αντισταθώ....
Με πλησίασες, κατέβηκες από το άλογό σου.... Τα μάτια σου τώρα έβγαζαν σπίθες.... Να γυρίσω πίσω ήθελες και με την βία.... Δεν δέχτηκα..... Το μαχαίρι σηκώθηκε αιφνιδιαστικά με σκοπό να πληγώσει τον ώμο μου.... όμως ένα φως με τύλιξε... Ήμουν η πριγκίπησα της Φύσης.... Το ξέχασες? Κι είχα κι εγώ την δική μου δύναμη.... Το φως με τύλιξε και παντού απλώθηκε η μέρα... Όπου και αν άγγιζα άνθη ευωδιαστά φύτρωναν.... Όλα ζωντάνευαν....Οι ιπόγκαποι τραγουδούσαν τον ύμνο της ζωής... Οι δράκοι κυριαρχούσαν και πάλι.... Οι γοργόνες απέκτησαν συναισθήματα και ομορφιά.... Οι νεράιδες μπορούσαν πάλι να ερωτευτούν.....
Οργίστηκες.... Από πίσω σου όμως εξακολουθούσαν να είναι όλα σκοτάδι.... Δύο κόσμοι αντιμέτωποι... Ο κόσμος του φωτός και του σκότους και ανάμεσά τους μια αγάπη και ένας έρωτας......Ποιος θα νικούσε? Είχες χάσει την δύναμη σου ..... Απογοητεύτηκες.... Μαύρα δάκρυα έσταζαν από τα μάτια σου..... Σε άρπαξα και σε φίλησα γλυκά και τότε.... Τότε όλα χάθηκαν..... Το κάστρο σου απέκτησε πάλι φως... Η μέρα απλώθηκε και στην δική σου μεριά.... Όλα ήταν ζωντανά και ευτυχισμένα γύρω μας..... Η καυτή καρδιά σου από έρωτα έλιωσε τον πάγο που την εμπόδιζε να αγαπήσει και τότε γίναμε πάλι ένα.... Ναι εσύ βασιλιά του σκότους... Τα παράτησες όλα.... Μόνο για μένα.... Γιατί εσύ με αγάπησες....

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Ο Κόσμος μιας απλής μελωδίας.....


Μια γλυκιά μελωδία μπορεί να σε ταξιδέψει να σε κάνει να νιώθεις κάποιος άλλος , μπορεί να σε μαγέψει και να σε πλανεύσει.... Είναι σαν μια μάγισσα που προσπαθεί να σε επηρεάσει να σε κάνει να νιώθεις όπως νιώθει κι εκείνη.... Κλείνω τα μάτια.... Αφήνομαι στα γλυκά κύματα της μουσικής..... Χάνομαι στον βυθό..... Ταξιδεύω.... Η μαγεία κυριαρχεί στα όνειρά μου, το ακατόρθωτο και το λογικό έχουν λάβει τέλος στον κόσμο μου..... Εδώ όλα γίνονται! Ναι εδώ μπορώ να πετάξω, εδώ μπορώ να κολυμπήσω όσο θέλω, εδώ μπορώ να ερωτευτώ όποιον θέλω, να ξαναζήσω,να αγαπήσω, να κλάψω, να γελάσω!!! Μπορώ να γεύομαι το καθημερινό πρωινό, να γεύομαι την χαρά της φύσης αυτής της ασπροφορεμένης καλλονής και να την μοιραστώ μαζί της..... Εδώ τα λουλούδια ανθίζουν όχι με την ακτίνα ενός ήλιου.... Αλλά με το άκουσμα ενός γέλιου και μαραίνονται με τον πόνο κάποιου, ενώ φυτρώνουν με το δάκρυ και την αγάπη..... Εδώ κυριαρχούν νεράιδες..... Νεράιδες που κάθε σου ευχή την πραγματοποιούν..... Εδώ ζει ο κάθε πρίγκιπας που ονειρεύεσαι ανεβασμένος στο μαύρο άλογό του και περιμένοντας σε, εδώ υπάρχει το κουτί της αγάπης που μέσα του είναι τοποθετημένη η καρδιά μιας πληγωμένης γοργόνας η οποία είναι κρυμμένη βαθιά,βαθιά στην θάλασσα και όποιος τη αποκτήσει θα αγαπήσει αληθινά... Οι νότες της μελωδίας λιγοστεύουν. Ανοίγω τα μάτια και βρίσκομαι στην πραγματικότητα.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Για πρώτη φορά στην σκηνή...


Από μικρή μου άρεσε να συμμετέχω σε μικρά θεατρικά έργα.... Να αλλάζω χαρακτήρες.... Να μην είμαι η ίδια πάντα.... Να είμαι ένα άλλο άτομο ,να μπαίνω στο πετσί του ρόλου...... Να είμαι για μια ώρα διαφορετική , απλά να είμαι κάποιος άλλος.... Και τότε ξεχνάω τις έγνοιες μου και σκέφτομαι όπως σκέφτεται ο ήρωας... Πρώτη φορά που έπαιξα σε θέατρο ήταν πέρσι..... Όταν η τάξη μου έκανε μια εκδήλωση και θα την παρουσιάζαμε σε άλλα σχολεία.... Θα παίζαμε την Στέλλα Βιολάντη....Και καθώς πήρα τον ρόλο στα χέρια μου είχα μείνει άναυδη.... Είχα τον ρόλο της Στέλλας..... Είχα τον ρόλο της πρωταγωνίστριας... Έτριψα τα μάτια μου μήπως ονειρεύομαι ...... Όχι δεν ονειρευόμουν είχα τον ρόλο στα χέρια μου..... Ναι είχα τον ρόλο της Στέλλας......Δεν ήταν όνειρο αφού έφτασα στο σημείο να χαστουκίσω τον εαυτό μου....Ενθουσιάστηκα πολύ.... Γιατί το ήθελα πολύ ...... Πάρα πολύ.... Πιο πολύ όμως ενθουσιάστηκα όταν δέθηκα με τους γύρω μου.... Με όσους συμμετείχαν στο θεατρικό....Με τις καθηγήτριες μου που η ύπαρξή τους έχει παίξει σημαντικό ρόλο για την πορεία της ζωής μου.... Πράγματι αυτό είναι το καλό....Ότι από ένα θεατρικό μαθαίνεις την έννοια σέβομαι και συνεργάζομαι με τους γύρω μου..... Όταν ανέβηκα στην σκηνή εκείνο το απόγευμα έκλεισα τα μάτια και εκφράστηκα όσο μπορούσα..... Όλοι προσπαθήσαμε πάρα πολύ..... Και όταν το θέατρο τέλειωσε.... Κοίταζα δακρυσμένη τον κόσμο από κάτω......Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το χειροκρότημα... Τότε είχα καταλάβει πως η ζωή είναι γλυκιά όταν το σημαντικότερο όνειρό σου γίνετε πραγματικότητα.... Για πρώτη φορά βρισκόμουν ανεβασμένη στην σκηνή...